Vanaf het begin van het christendom is diaconie een wezenskenmerk van de kerk. Zorg voor mensen in nood behoort evenzeer tot haar identiteit als liturgie, verkondiging en catechese. De wijzen waarop die zorg vorm kreeg, varieerden in de loop der tijd. Afhankelijk van de heersende denkbeelden over armoede en arbeid in kerk en samenleving, maar ook van de sociaaleconomische en politieke omstandigheden. In tijden van crises nam het beroep op de armenzorg toe, maar stonden ook de beschikbare middelen onder druk. Dat leidde tot allerlei aanpassingen en de ontwikkeling van nieuwe vormen. ‘Liefde als rode draad’ schetst de geschiedenis van de kerkelijke armenzorg vanaf het begin van de eerste christengemeenten tot de huidige tijd, met een bijzondere nadruk op de ontwikkelingen in de rooms-katholieke kerk in Nederland. Het laat zien, dat de huidige Parochiële Caritas Instellingen (PCI-en) en werkgroepen diaconie in een lange boeiende traditie staan van georganiseerde naastenliefde. Daarbij moet niet alleen gedacht worden aan instellingen die nauw verbonden zijn aan bisdom of parochie, maar ook aan initiatieven van religieuzen, broederschappen en verenigingen van leken. Door werken van barmhartigheid te verrichten, geloofden zij tevens een liefdedienst te bewijzen aan Christus. De werken van barmhartigheid, ontleend aan Mattheus 25, zijn daarom een terugkerend motief, in zowel de tekst als afbeeldingen.