De verpleeghuizen blijven in de coronacrisis aanvankelijk buiten het zicht van de politiek en de media. De deuren gaan dicht, met alle gevolgen van dien. Gemis, eenzaamheid, onmacht en verdriet. Hoe kun je door een gesloten deur gehoord worden? En wie geeft er stem aan hen die niet gehoord worden? Er spelen zich grote drama’s af achter de muren van de verpleeghuizen. De geestelijk verzorgers doen in stilte wat ze kunnen doen en zitten niet of nauwelijks aan de tafels van de talkshows. Ze geven stem aan hen die geen stem hebben, ouderen die in eenzaamheid sterven en families die op afstand moeten blijven. Ze bieden houvast en handvatten aan in een tijd van machteloosheid. En ze zoeken naar nieuwe wegen om op afstand toch verbonden te kunnen zijn.
Anja Bruijkers – Koel en Marijke Verzendaal schrijven op wat ze meemaken en leggen zo vast hoe ze troost bieden in onmogelijke situaties: door een handtasje, een favoriet parfum, een Paaslied dat op het sterfbed zachtjes meegezongen wordt, een herdenkingsfilm en een herdenkingsplek. Oude en nieuwe rituelen die afstanden overbruggen en families troosten. De verhalen van deze geestelijk verzorgers zijn gebundeld in dit boek, als een ode aan hen die stierven, als een handvat in tijden van crisis en als levenslessen voor ieder die met en voor ouderen werkt.