COLUMN

Leo Fijen

Image

11-09-2020

De troost van Anselm Grün

Al bijna een kwart eeuw loop ik samen op met Anselm Grün. We leerden elkaar kennen in het kader van een tv-serie over de tien geboden. Een weekend lang filmden we op alle mogelijke plekken in de Abdij van Münsterschwarzach. En sindsdien hebben we aan een half woord genoeg om verbonden te blijven. In de dagen van het sterven van mijn vader werd hij de engel die me gestuurd is. We schreven elkaar iedere week. Hij troostte me en gaf me de ruimte om mijn gevoelens te verwoorden. Die briefwisseling is later in alle talen uitgegeven en ging zo de wereld over. Nooit heb ik kunnen vermoeden dat mijn vader door de dood heen bleef voortleven tot in Argentinië toe. Want daar lag ons boek ook in de schappen. En vanaf dat moment weet ik dat Anselm Grün in staat is om bevrijdende woorden te schrijven over de woestijn van het leven. Dus toen ik in oktober zag dat Aswoensdag al op 14 februari is, heb ik hem gemaild en gevraagd of hij meditaties bij de zondagen wil schrijven: van Aswoensdag tot Pasen.
Twee weken later las ik zijn antwoord dat me diep raakte door de woorden voor de komende veertigdagentijd. Hij troost opnieuw, deze Benedictijner monnik. En hij stelt op 78-jarige leeftijd de vragen van het leven van ons allemaal: hoe ziet jouw ommekeer eruit, wat is jouw verleiding, wie ben je ten diepste, welke conflicten probeer je te begraven, wanneer buig jij om de ander de voeten te wassen, hoe vaak kijk jij naar het kruis om de wonden van je leven te laten helen door Christus en wat doe jij om op te staan uit het graf van je angst? Vooral de vierde en vijfde zondag hakten er bij mij in. We doen er volgens Anselm Grün goed aan om in de veertigdagentijd naar het kruis te kijken. Want Jezus omarmt ons daar met zijn liefde en heelt onze wonden. Zo is het kruis steeds een nieuw begin.
Deze woorden raakten me tot in alle vezels. Ik zal uitleggen waarom. In mijn studeerkamer staat het kruisbeeld van onze overleden pastor. Op de drempel van zijn dood vroeg hij me of ik hem wilde zegenen. Maar in feite gaf hij me daarmee de zegen. En zijn kruisbeeld is het teken dat me daar steeds aan herinnert, als een getuige van onze laatste ontmoeting. Die heelde me zoals het kruisbeeld me nog steeds heelt. Ik kijk er vaak naar, ook in deze eerste dagen van het nieuwe jaar. En het is waar, het kruis is een nieuw begin. Het is goed dat Anselm Grün in het nieuwe gebedenboek voor Vasten en Pasen ons daar op ontroerende en heel persoonlijke manier aan herinnert.